glop.nl

Additional Info

• image
• aankeiler
  Raisa Blommestijn, het zoveelste defecte product van de Universiteit Leiden, etaleerde afgelopen week maar weer eens haar kwaadaardige onnozelheid. Eerst bracht ze de dood van een aan lager wal geraakte voetballer in verband met coronavaccinaties, om een dag later bij Ongehoord Nederland te beweren dat door immigranten de lonen stijgen én dat zij Nederlanders van de arbeidsmarkt verdringen. Het gebrek aan logica doet pijn aan de hersenen, maar het ergste moest nog komen. Naast Blommestijn zat de Belgische opruier Filip de Winter, die de racistische omvolkingstheorie mocht uitleggen aan de schaapachtige presentatoren.
  Dat dit soort bagger serieus genomen wordt, bleek toen zaterdag in Buffalo een 18-jarige jongen tien zwarte Amerikanen vermoordde, zich beroepend op precies diezelfde omvolkingstheorie als die De Winter op onze publieke omroep verkocht. Ik zeg het nog maar eens: het is een ongekend schandaal dat de NPO én de Nederlandse politiek onder het mom van pluriformiteit kwaadaardige lieden een podium hebben gegeven om zonder tegenspraak racistische complottheorieën te bespreken.
  In het post-Fortuyntijdperk is de opkomst van extreem-rechts door zowel penopauzale prostaatpopulisten als door serieuzere commentatoren goedgepraat als een logische reactie op de toegenomen kwetsbaarheid van het proletariaat. Als een gerechtvaardigd sentiment van een uitgebuite en ongehoorde groep mensen, die met recht een slachtofferschap te claimen heeft. Een grote fout, nu steeds duidelijker wordt dat de middenklasse de grote motor is van rechtsextremisme.
  In haar nieuwe boek Eigen welzijn eerst beschrijft Roxane van Iperen overtuigend de opkomst van extreem-rechtse huisvrouwen (‘wellnessrechts’) en een door statusangst bevangen welvarende middenklasse. Die conservatiever wordende middenklasse zou bang zijn dat vreemdelingen of mensen die niet hard werken worden gepamperd door Vadertje Staat. Egoïsme en extremisme van de welvarende middenklasse als bijwerking van de meritocratie*; wij hebben het verdiend, zij niet.
  Nu valt er op het meritocratische geloof (want dat is het) veel af te dingen, maar ik vraag me af of de meritocratie schuldig is aan de verrechtsing van de middenklasse. De angst voor sociale daling van de eigen kinderen weerspiegelt toch vooral een angst voor de meritocratie, een sluimerend besef dat men geluk heeft gehad en heeft kunnen profiteren van economische voorspoed, zonder al te veel inspanning. De middenklasse mag zichzelf dan wel identificeren met winnaars, ze mist het zelfvertrouwen en de barmhartigheid van échte winnaars. Men vreest niet zozeer buitenlandse uitvreters als wel zélf ontmaskerd te worden als uitvreter.
  En terecht. Het cruciale ingrediënt voor een extreem-rechtse voedingsbodem lijkt mij namelijk maatschappelijke inactiviteit. Dat weet extreem-rechts ook, vandaar dat zij hun pijlen richten op alle niet-werkende, en daardoor makkelijk te bereiken groepen, zoals huisvrouwen en gepensioneerden. Het zijn dus niet de winnaars van de meritocratie die statusangst hebben, maar de mensen die tot nu toe succesvol de meritocratie hebben weten te omzeilen, door te teren op andermans zak.
  Zoals de opkomst van extreem-rechts niet goed te praten valt met een vermeend slachtofferschap, vind ik dus ook de verwijzing naar de meritocratie en tirannie van verdienste nog té rooskleurig voor het extreem- en wellness-rechtse smaldeel van de middenklasse, omdat het suggereert dat hun welvaart te danken is aan de eigen verdienste.
  Nee, ik houd het gewoon op verwendheid en verveling. In dat licht was het misschien toch geen uitglijder van Blommestijn om de stijging van de lonen als een probleem te schetsen. Als werken te aantrekkelijk wordt, blijft er immers niemand meer over die om half één in de middag naar Ongehoord Nederland kan kijken. Leer Blommestijn haar pappenheimers kennen.
• lees verder lees verder